Kilka tygodni temu nakładem Mucha Comics ukazała się licząca zaledwie 4 zeszyty miniseria Loki. Opowiada o zwycięstwie Lokiego nad bogami Asgardu i przejęciu przez niego władzy. Napisana przez Roberta Rodiego i przepięknie ilustrowana przez Esada T. Ribicia. W skrócie, historia przedstawia się następująco: Loki, po pokonaniu Thora i objęciu tronu Asgardu, musi stawić czoła nie tylko nowym obowiązkom, które przed nim, ale też rozstrzygnąć los uwięzionego w lochu brata.
Sam komiks prezentuje się bajecznie w warstwie wizualnej. Wyblakłe kolory, malarskość kadru, oraz oszczędność szczegółów świetnie pasują do scenariusza i rysu postaci Lokiego nakreślonego przez Rodiego. Od razu zaznaczę, że jestem zwolennikiem odmiennego stylu rysowania. Bliżej mi do Romity Jr., Kuberta czy Openy. Niemniej w przypadku tej historii nie oczekiwałbym innego świata przedstawionego. Ribic swoim stylem doskonale oddaje alienację bohatera zarówno w obrębie jego psychiki, jak i otaczającej go rzeczywistości.
Oczekując od komiksów głównie rozrywki, muszę przyznać, że Loki dostarcza jej również na szerszym poziomie. Powiem uczciwie. Dawno nie czytałem tak przyzwoitej literatury. Bo mino tego, że komiks charakteryzują malarsko przepiękne kadry, Lokiego się, przede wszystkim, czyta. I jest to lektura nader przyjemna. Przyjemna, bo i intelektualna. Scenarzysta Robert Rodi kreśli interesujące studium szaleństwa. Loki po pokonaniu Thora i objęciu tronu Asgardu, musi stawić czoła nie tylko nowym obowiązkom, które przed nim, ale też rozstrzygnąć los brata. Obserwujemy Lokiego nieradzącego sobie z nową sytuacją. Dotąd zależny od innych, zawsze posiadający oponenta, nieustannie walczący, teraz staje na końcu drogi, którą podążał.
Loki Rodiego jest diabelnie konsekwentny. Od samego początku osamotniony w swym zwycięstwie, nieprzygotowany na nowe obowiązki, zatraca się w swoim szaleństwie. Bohaterowi zabrakło antagonistów przez co musi stawić czoła najgorszemu z przeciwników. Samemu sobie. Pozbawiony obiektu nienawiści, zamiast uwolnić się od lęków i celebrować zwycięstwo pogrąża się w zadumie. Obserwujemy jego wędrówki po zamku, nieliczne interakcje z innymi bohaterami, słuchamy autorefleksyjnych monologów. Cała opowieść skupiona jest na Lokim. Poboczne postacie są tylko pretekstem. Można mieć zastrzeżenia, że przynajmniej dwie z nich nie zostały rozwinięte, ale jednocześnie rozgrzeszyć Rodiego. Loki jest jedynym modus operandi na scenie.
Niczym bohater tragedii antycznej Loki stara się przezwyciężyć los. Niestety, nieuchronność czekającego go końca jest wszechobecna. Czytelnik czeka na klęskę, zakładając się sam ze sobą, w jaki sposób się ona dokona. Czy autodestruktywność bohatera weźmie górę? Czy może jeden z odrzuconych sojuszników dokona zemsty? Odniesień do tragedii antycznej jest zresztą więcej. Oszczędność w ilości postaci, silna postać bohatera, wokół której toczy się akcja. Mamy nawet wieszczkę, która kreśli los Lokiego, a on sam, niczym Edyp, rozpaczliwie próbuje pokonać przeznaczenie.
Dobrze, że ta historia ma tylko cztery zeszyty (akty tragedii). Jest przez to zwarta, konkretna, można powiedzieć, esencjonalna. Mimo iż zakończenie, samo w sobie, nie zaskakuje, autor powoduje, że Lokiego da się polubić. Poznawszy jego wnętrze i rozterki, nie sposób pochylić się nad nim oraz, nie boję się tego słowa, ulitować. Loki, mimo nieuzasadnionego okrucieństwa, impulsywnego charakteru oraz odpychającej osobowości, daje się czytelnikowi zrozumieć. Jego motywacja jest fundamentalnie logiczna, a fatalizm, który nią kieruje wręcz nakazuje się nad nim zlitować. Znów analogicznie do tragedii antycznej, gdzie widz będąc świadkiem nieuchronności losu bohatera przeżywał swoje osobiste katharsis.
Podsumowując, warto. Jeśli ktoś chce chwilę odpocząć od nawalanek, inwazji kosmitów, morderczych mutantów i skupić się na wewnętrznych przeżyciach jednego z najciekawszych antagonistów Marvela, na pewno nie będzie rozczarowany.
Komentarze
Prześlij komentarz