Za kilka dni premiera kolejnego rebootu Spider-Mana na wielkim ekranie. Tym razem w całości pod skrzydłami Marvela, co rodzi kolejne oczekiwania. Skłoniło mnie to do sięgnięcia po The Amazing Spider-Man: Pajęcza Wyspa, wydanego w ramach Wielkiej Kolekcji Komiksów Marvela. Od pajączka rozpocząłem przygodę z komiksem, więc przed pójściem do kina warto przeczytać kilka historii z Peterem w roli głównej.
Pajęcza Wyspa po opisie na okładce zapowiada się ciekawie. Przez działanie tajemniczego wirusa lub tajemnej siły wszyscy mieszkańcy Manhattanu otrzymują pajęcze moce. Co może z tego wyniknąć można się tylko domyślać.
Zbiorcze wydanie Pajęczej wyspy zaczyna się od komiksu Spider Island: Deadly foes i chyba gorszego początku nie można sobie wyobrazić. Wraz z tym interludium wracają demony z przeszłości. Przypomina o sobie historia, przez którą znielubiłem Marvela i na której wykoleił się TM - Semic. Kilkunastomiesięczna epopeja z klonami, Szakalem i niedorzecznymi zwrotami akcji., która doprowadziła do zakończenia mojej przygody z Marvelem przed wielu laty. Teraz demony wróciły. Na pierwszych stronach komiksu pojawiają się i Szakal i Kaine, a na dokładkę tajemnicza kobieca postać, pozostająca w ukryciu. Nie będę ukrywał, po lekturze pierwszego epizodu Pajęczej wyspy zastanawiałem się nad kontynuowaniem lektury.
Na szczęście dalej jest dużo lepiej. Kolejne zeszyty to głównie The Amazing Spider-Man przeplecione trzema komiksami Venom, które dopełniają przedstawione w głównym wątku wydarzenia.
Historia toczy się głównie na kartach The Amazing Spider-Man. Ale, co zaskakujące, samego pająka jest w opowieści zadziwiająco mało. Pojawiają się za to inni superbohaterowie, starający się opanować pajęczą epidemię. Avengers, Fantastyczna Czwórka, Kapitan Ameryka (w podwójnej roli), Red Hulk i Thor wie, kto jeszcze. Spider Man gra swoją rolę z boku. Wydaje się, że zamiast być podmiotem wydarzeń, staje się ich przedmiotem. To historia steruje działaniami Parkera, nie na odwrót. Paradoksalnie jest to wyjątkowo logiczne i pożądane, bo w obliczu mieszkańców, którzy dysponują pajęczymi mocami, nasz bohater nie ma się czym wyróżnić. Dostajemy również klasyczne postacie pajęczych opowieści w swoich klasycznych kreacjach. Jonah Jameson ze swoją obsesją, która wreszcie otrzymuje solidne uzasadnienie i spełnienie. Mary Jane poznająca, czym jest moc i odpowiedzialność oraz popadająca w refleksję na temat dawnych czasów. Madame Web, którą pamiętam z pierwszych komiksów Marvela w Polsce w nowej, aczkolwiek ciekawej kreacji.
Szakala jest na szczęście mało i nie jest tak irytujący, jak go zapamiętałem. Natomiast pajęcza królowa aż razi swoim nieprzygotowaniem i indolencją. Generalnie złoczyńcy nie powalają. A Eddie Brock, który odkrył powołanie w "uzdrawianiu" ludzi z pajęczej zarazy aż budzi uśmiech politowania. Na ich tle Parker nie musi się specjalnie starać. W zasadzie może go nie być, a historia i tak będzie samoistnie zmierzać do szczęśliwego zakończenia. Pajączek jest beztroski, jak zawsze, błyskotliwy i pomysłowy. Dość powiedzieć, że jak już przejmuje opowieść to stawia przysłowiową kropkę nad i ratując Manhattan i świat przed pajęczą zagładą. Inne postacie, których w historii jest sporo nie przytłaczają i nie przeciągają uwagi na swoją stronę. To ostatnie choćby w przypadku Venoma jest niestety wadą opowieści, zważywszy, że jest on bohaterem własnego komiksu, a nie gościnną postacią. Trochę szkoda, bo jego udział napisany jest w sposób, który pozwalał na więcej polotu.
Pajęcza Wyspa nie ustrzega się więc kilku fabularnych wpadek. Motywacja czarnych bohaterów jest mało oczywista, a obecność Szakala i Kaina w zasadzie nieuzasadniona. O głównej antagonistce szkoda mówić, bo nie ani nie porywa, ani nie pozostaje w pamięci. Konia z rzędem temu, kto na końcu pamiętałby, co było jej motywem działania. Venom jest, a jakby go nie było. Mimo iż należy do niego jeden z kluczowych momentów historii nie wyróżnia się niczym szczególnym. Wyjątkowo słabo opowiedziany jest konflikt wewnętrzny związany z chorobą jego ojca. W tak dramatycznych okolicznościach czytelnik może spodziewać się czegoś więcej. Ot, bang, wszystko wybaczone, rozterki, które targały Venomem znikają w mgnieniu oka. Zagrywka jak z taniego Harlequina. Niby smutek, niby żal, niby westchnienie. Przynajmniej pozornie, bo we mnie nie odezwała się żadna nutka tego rodzaju. Wzruszenie ramion i czytamy dalej. Wróć, nawet wzruszenia nie było. Trochę szkoda, bo wątek szpitalny dawał naprawdę spore pole do manewru, żeby go rozwinąć, poprowadzić, może zaskoczyć.
Historia opowiedziana w dwóch tomach Pajęczej wyspy jest standardową opowieścią o przygodach Spider-Mana. Taką, jakich wiele pamiętam z lat szczenięcych. Nie ma tam niepotrzebnego nadęcia, patetycznych sloganów, egzaltacji ale również i miałkości czy niedorzeczności. Normalny komiksowy scenariusz, opowiedziany i narysowany wartko, linearnie i bez twistów. Narysowany w nowoczesny sposób z delikatnym wskazaniem na warstwę graficzną Venoma.
Solidne 7/10.
Solidne 7/10.
Komentarze
Prześlij komentarz